سفیر الحب

ظهر عاشورا چه دردی ساختند ، غیر ابو الفضل همه را جان باخــــــــــــتند

انبار شد اجسادِ پاکِ دلبران ، روی شن خونابه گشته شاهـــــــــــــــــــــــدان

زن و بچّه اشکِ هر سوزی شده ، العطش سر مشقِ پیروزی شـــــــــــــــــده

ابو الفضل در معرکه ماند و حسین ، زینب و ایتام و زین العابدیــــــــــــــــــن

هیچ امیدی ندارند در ظفر ، همه جا در حیطه شد زنگ خــــــــــــــــــــطر

ناله های تشنگی آواز شد ، گریه زاری در حرم آغاز شـــــــــــــــــــــــــــــد

مشک خشکی روی بالینش گذاشت ، ابو الفضل در بارِ سنگینش گذاشـــــــت

علم را برداشت و آمد یکدمی ، پیشِ سید الشهدا با خرّمــــــــــــــــــــــــــی

گفت ای لپِ دلم مهلت بده ، وقتِ آب آوردنم رخصت بــــــــــــــــــــــــــــــده

بچّه ها تشنه لبان خشکیده اند ، تلخی و غم در مصیبت دیده انـــــــــــــــــد

وعده دادم ساقیِ آنها شوم ، دوست دارم با خدا تنها شــــــــــــــــــــــــــوم

نورِ دل شاید که برگشتن نبود ، دل ببخش از اینکه جوشیدم چه زود

راهِ ما مکتوب گشته در زمان ، شادیِ ما د ر بهشتِ دلبــــــــــــــــــــران

خواست پا را در رکابش می زند ، اشکِ اسبش باز تابش می زنـــــــــد

در بغل بگرفته داداشش حسین ، گریه زاری شده سر ترکش به زیـــن

علمدارِ کربلا جوشیده است ، چشمِ سرخش از غضب پوشیده اســــــت

مثلِ باد و گرد بادی آمده ، سویِ میدان  عدل و دادی آمــــــــــــــــــــــــده

برق می زد نوکِ شمشیرش  چو نور ، می شکافد صاعقه با عشق و شور

رعد و برق آمد و ظاهر شد بهار ، العلقمی بیداد کرد از کــــــــــــارزار

ابو الفضل تشنه و اسبش خسته است ، اسب را در آب تر لب بسته است

گفت ای مختار لب تشنه چه زود ،  تو بخور تا من بنوشم  هر چه بــود

مشک را پر کرد از رودِ فرات ، حس نموده آب پاکش چون نــــــبات

مُشت آبی کرد تا نزدِ دهان ، یاد افراد آمده تشنه لــــــــــــــــــــــــــــبان

آب را انداخت و بر تختش نشست ، مشک را محکم به سر رختش ببست

هیچ کس در راهِ او ظاهر نشد ، شمر بن ذولجوشنی ماهر نشـــــــــــــد

هلهله از سویِ زینب را شنید ، با مشکِ آب از رویِ اسبِ خود پــــــــرید

بچّه ها سیراب گشته از دلیر ، بارِ دیگر باز گشت نزدِ امیــــــــــــــر

آب در ظرفش کم است کافی نبود  ، باز گشتی سویِ دریا دل گــشود

بارِ دیگر راهیِ میدان شده ، با حماسه قهرِ دل برّان شــــــــــــــــــــــده

نزدِ رود العلقمی راهش گشود ، دور تا دروش درخت نخل بــــــــــــــــود

ظرف بارش با صراحت آب کرد ، اسبِ خود با دلبری سیراب کــــــــــرد

زود بر گشته که زینب تشنه ماند ، چهار روزی بی غذا و گشنه مانـــــد

کوفیان طعنه زنان  از پشتِ ابر ، با حماقت می خورند دیوارِ صبــــــــر

پشتِ نخلی غایتِ قطعِ دو کف ، مکر  کردند تا دو بازو شد تـــــــــــــلف

دلبرم شمشیر به دندانش گرفت ، جان خیلی از رقیبانش گرفــــــــــــت

عاقبت با تیر و شمشیر و عتاد ، کوفتند عبّاس و در صحرا فـــــــــــــتاد

زود امدادِ حسین آمد و دید ، گفت ای فرزندِ زهرا دل پریــــــــــــــــــــــد

سوختند گلهای زیبا در بهار ،   جایگاه دل شدند در لالــــــــــــــــــه زار

سروده بعدی جنگ طف شهادت طفلِ شیر خوار علی اصغر